Als wij onze schortjes aan hebben, dan worden we regelmatig tot ‘de helpenden’ gerekend in de zorginstellingen waar we optreden. Niet eens altijd als koffieschenkers, maar we zijn, in roze, universeel inzetbaar.
Een scene van afgelopen woensdag in Woonzorgcentrum Abtswoude in Delft:
Terwijl wij onze spullen aan het klaarzetten zijn, wordt Ilonka aangeroepen.
‘Mevrouw! Mevrouw! Mag ik u iets vragen?’
‘Maar natuurlijk mag u dat.’
‘Wij proberen een boodschappenlijstje te maken, maar mijn pen doet het niet meer. Kunt u een pen voor mij halen?’
Ilonka zet haar kar met boxen en statieven aan de kant, loopt terug naar de receptie en scoort een pen.
‘Hier is een pen hoor, mevrouw. Hij is van de receptie en ze willen hem wel graag terug’.
Ze wil zich omdraaien om haar kar met spullen weer op gang te brengen, maar wordt subiet teruggefloten.
‘Ja, dank u, maar mag ik u nog iets vragen? Zij kan niet schrijven en ik kan niet zien, kunt u even voorlezen wat er op ons lijstje staat?’
En Ilonka lacht, ontcijfert de hanenpoten, leest voor en maakt twee mensen opgelucht en blij.
En toen hadden we nog niet eens gezongen!
Zingen van hart tot hart 