In 1966 betrokken de eerste bewoners het Katholieke Bejaardenhuis Saenden in Zaandam. Huiselijk moest het er zijn, de kamers moesten voelen als huiskamers en niet als ziekenhuiskamers. Revolutionaire ideeën toen.
Nu in 2016 is het een ‘hartstikke fijne plek’ horen we een mevrouw uit de wijk vertellen, die hier graag komt. ‘Ze organiseren zulke leuke dingen en het is echt gezellig.’ Van één van de vrijwilligers horen we dat ‘die mevrouw daar met die rode blouse, hier tijdelijk is geweest vanwege een medisch incidentje en ze dat ze morgen weer naar huis moet, maar helemaal niet wil en niet weet wat ze zonder ons moet.’
We snappen het. We zingen de mevrouw in de rode blouse in de ogen en ze lacht. Ze vergeet morgen even. Saenden is donderdag een warm badje. Midden in de week dat ze hun 50-jarig jubileum vieren, mogen wij voor een volle, golvende zaal optreden. Het enthousiasme en de gezelligheid strelen ons gemoed.
“Willen jullie ook een gehaktballetje?” wordt ons door zeker zes vrijwilligers gevraagd in de pauze. Ons “Nee, straks misschien, ná het zingen”, wordt zes keer moeilijk geaccepteerd. We zingen en worden toegezongen en als we klaar zijn, zwaait heel Saenden met een zee van ruim honderd rozen; als het aan hen ligt, mogen we terugkomen.
En er waren zeker dertig mensen ‘van buiten’. Wat is het goed als een zorgcentrum zich bewust is van zijn wijkfunctie en een ieder die naar gezelligheid zoekt omarmt en verwelkomt. Het is een voedingsbodem voor verbinding en de dood voor de op de loer liggende eenzaamheid.
Saenden ís huiselijk, ook nu. Van het gebouw van 50 jaar geleden is alleen de prachtige kapel over, de rest is gemoderniseerd. Maar huiselijkheid, dat zit toch vooral in de mensen en dat voelden we.
Saenden, van harte gefeliciteerd met het 50-jarige bestaan. Op naar de 100!
We vonden het heerlijk om een beetje mee te feesten. En een dikke chapeau voor Karen en de haren, die oogstrelend gekleed waren en de bewoners een geweldige week hebben bezorgd. Een diepe buiging!
Zingen van hart tot hart 