Het is een vraag die we bijna bij elk optreden krijgen. Vanmiddag in Huize Meerleven in Bennebroek was het weer zover; al in de eerste dolenthousiaste huiskamer was het raak:
‘Zijn jullie zusjes?’
Oké, oké! We hebben allebei blauwe ogen, houden beiden van soepjes en lachen en huilen om hetzelfde. We houden allebei van bloemen en van de zon op onze wangen en we kunnen kletsen tot die onder gaat. Dat wel! Maar haar wiegje stond in Den Haag, het mijne anderhalf jaar eerder in Leiden. Haar Paps was een grappige, rock ’n rollende, muzikale Hagenaar, die leidinggevend technicus was bij Gist Brocades, de mijne een lieve, praatgrage, klassieke muziek-liefhebbende en volkomen á-technische journalist bij de Nieuwe Leidse Courant. Haar moeder was een kokette, rock ’n rollende, pittige winkelbediende in een keurige modezaak en de mijne een knappe boekhoudster, die werkte bij dezelfde krant als haar lief en later promoveerde tot het ambt van klassieke huisvrouw en daar nooit meer vanaf kwam.
Ik draag een XL-etje en zij draagt een bescheiden maatje M. Zij meet bij lange na geen 1 meter 70 en ik ruim 1 meter 80. Ik dein wat en zij heeft de dans in haar lijf, zij sopraant en ik alt en zij snurkt in haar diepste slaap (écht!) en ik niet (denk ik)….
Dus waarom toch elke keer die vraag?
Vandaag zag ik het! Toen ik mijn hand bewoog naar de fragiele schouder van een vrouw in ons publiek, waar de hare al op bleek te liggen. En toen zij haar lach gaf aan een meneer die ik net wakker had gelachen. Toen we samen hand in hand met twee bewoners de Amsterdamse grachten bezongen. En in hoe we elkaar aankeken toen een eerst schijnbaar bewegingloze en onbereikbare mevrouw zachtjes 24 Rozen meezong.
Wij delen onze passie voor dit vak; we delen de verwondering over de kracht van de muziek, we delen onze liefde voor de oudere medemens, zoals die soms kwetsbaar is, soms sterk, vrolijk of rusteloos, uitbundig of ingetogen, maar zo vaak vol geweldige verhalen. We delen het geluksgevoel als we met ons optreden weer verbinding hebben kunnen maken, want daarvoor doen we het.
Als wij onze witte bloesjes en roze schortjes aantrekken en de bloemen in ons haar doen, dan is er maar één antwoord mogelijk op de vraag of wij zusjes zijn:
Ja! De twee Zingende Koffiemeisjes zijn echte zusjes. Eeneiige tweelingzusjes zelfs! Zeker weten!
Zingen van hart tot hart 