Ze werd 88 afgelopen maandag en had zondag haar hele familie op de koffie om het te vieren. En ze wist van niets. Ze vond het niet raar dat de bank opzij werd geschoven en dat dochterlief wat zenuwachtig heen en weer drentelde tussen de keuken, de slaapkamer (onze kleedkamer) en de woonkamer. Ze zag de rozen niet staan in de gang en verbaasde zich niet over de hoeveelheid taart die op de tafel stond. Ze hoorde het vervaarlijke gepiep van onze naar binnen gesmokkelde serveerwagen niet boven het geroezemoes uit en zag de nieuwsgierige blikken van haar kroost niet in de richting van de gang, waar wij onze opwachting maakten.
En toen wij binnenkwamen, moest ze even bijkomen, maar zagen wij daarna een klasse van 88, die wij later ook wel willen zijn:
ze zonnestraalde, ze zong de sterren van de hemel, ze koketteerde met de camera, ze danste als een koningin, ze lachte als haar dochter en ze pinkte een mooi traantje weg. Ze ontving haar cadeautje gracieus en genoot van en met haar enthousiaste familie.
En het appje van haar dochter de volgende dag, maakte van de twee zingende koffiemeisjes, twee blije, dankbare, zingende koffiemeisjes.
‘Mijn moeder belde net en ze zit nog helemaal na te genieten en te lachen om jullie! Zoals ze in België zeggen, ze heeft een gelukkige verjaardag gehad! Ze vertelde dat ze heel goed had geslapen. Ja, zei ze, en als ik tussendoor wakker werd, zag ik steeds die vrolijke gezichten van die meiden! Ze zijn zo leuk en goed!’
Nog gefeliciteerd, mevrouw Beukers. Wij hebben van uw feest genoten!
(Hans Beukers, bedankt voor de foto’s)
Zingen van hart tot hart 