Voorbij de ziekte

We zijn er weer! De zomervakantie was heerlijk, vrij en minstens zo avontuurlijk als ons leven als zingende koffiemeisjes. Ilonka stond nog met één been in haar camper, toen we vorige week vrijdag naar Rotterdam togen voor ons eerste optreden na de vakantie. En gisteren was er meteen een uitdagende tweede werkdag, met een optreden ‘Zingen in de huiskamer’ bij het Flevohuis in Amsterdam en een groot optreden voor 80 man in de prachtige recreatiezaal van WZH Prinsenhof in Leidschendam.

Twee optredens. Het ene klein en intiem en het andere groot en spetterend.
En twee gezichten, die ons bij zullen blijven.

Het ene van een mevrouw, die de huiskamer wordt binnengereden. Haar blik is voortdurend omhoog, alsof ze zoekt naar de blauwe lucht of misschien wel de sterren, wie zal het zeggen. We hebben niet de indruk dat ze iets ziet. Haar handen tasten, grijpen naar toegestoken handen die voorbij komen. Aanraking geeft haar rust en als die er even niet is, roept ze om hulp. Wij zingen, zachtjes. Droomland. De starende ogen verzachten iets. Iemand pakt haar hand. Twee handen gaan heen en weer, ontspannen, op de maat. Haar hulpgeroep verstomt, ze is stil en haar lippen playbacken de tekst.

Het andere gezicht van een rijzige meneer die op de eerste rij zit in de recreatiezaal in Leidschendam. Hij praat nog in hele zinnen, maar als ik hem vraag of hij suiker in z’n koffie wil, dan weet hij niet wat ik bedoel. Hij oogt wat ongedurig. Zijn voeten schuiven heen en weer onder zijn stoel. Hij blijft wel zitten en ik zie hem geconcentreerd naar de muziek luisteren. Zijn hand dirigeert het ritme. En zodra er een ‘dansbaar’ nummer voorbij komt, staat hij op, recht zijn rug, doet een stap in mijn richting en, met een glimlach van oor tot oor, vraagt hij mij ten dans. Hij houdt van pirouetten. Ik hoef niets te verzinnen, want hij leidt de dans. ‘Hij is vroeger dansleraar geweest’, wordt me later ingefluisterd.

Het was een uitdagende dag gisteren en de twee gezichten ervan staan ons nog vers voor de geest; de intieme verbinding in die kleine huiskamer in Amsterdam en de lol van het samen zijn in de recreatiezaal 65 kilometer verder. Twee keer het bewijs dat muziek ertoe doet, dat muziek reikt tot diep in het gevoel en tot die plekken in het brein die altijd bij ons blijven horen, voorbij de ziekte.