Waar staan we voor?

Onze missie

* Wij willen dat muziekbeleving wordt erkend als een recht voor ieder mens, ook voor de ouderen in de zorgcentra. 

* Wij willen waardevolle verbinding tot stand brengen met onze interactieve voorstellingen in huiskamers en recreatiezalen en de ouderen in de zorgcentra in Nederland een zinvol moment geven. 

* Wij willen met mooie, geschoolde samenzang, humor, inlevingsvermogen en aandacht de sleutel zijn tot hun gevoel en hun geheugen. 

* Wij willen met onze muziek en onze aandacht de eenzaamheid even smoren. 

* Wij willen op zorgverleners overbrengen wat muziek teweeg brengt in de interactie met kwetsbare ouderen; muziek als middel om te verbinden, rust te brengen of te activeren

Wat kunnen en willen wij doen?
Muziek is de sleutel tot het gevoel en het geheugen. Wij zingen. Wij maken muziek. En als wij dat doen, dan ervaren wij altijd weer hoe onze stemmen de luisteraars weten te raken. Slechts een toon kan raken, of een melodie, of een blik of een gebaar bij een gezongen woord. Afstand verdwijnt, harten gaan open en mensen ontmoeten elkaar.
Sámen zingen is een bewezen remedie tegen gevoelens van eenzaamheid. Luisteren en meezingen! 

Wat raakt ons?
Wij zijn opgegroeid in een milieu waarin sociaal isolement en eenzaamheid weinig kans kreeg. Onze ouders zagen om naar anderen, binnen hun eigen familie- en vriendenkring, maar ook daarbuiten en leerden ons impliciet hoe belangrijk dat is.

Wij staan zelf vol in het leven, hebben met onze vrienden, familie, kennissen, collega’s en leerlingen, een overvloed aan sociale contacten. Wij schatten die op waarde.

De notie, dat er 200.000 (van de 4,1 miljoen) 55-plussers zijn die leven van slechts één sociaal contact in de maand, raakt ons. Het idee dat ongeveer 30% van de bijna 3 miljoen 65-plussers zich eenzaam voelt, raakt ons. Het feit dat er mensen in onze buurt moeten wonen die zich extreem eenzaam voelen, maar dat wij ze niet kennen, raakt ons.

---

Even mens

Het duurt even
De deur gaat open op een kier
Wantrouwen in haar ogen
en dan een verlegen lach

We mogen binnen komen
Aan de kapstok hangt één zomerjas en één winterjas
Ernaast een grijze mannenhoed met een gleuf
en met stof op de rand

We praten wat
Ze serveert thee in bloemenkopjes
Ze vertelt over haar man,
en dat ze die dagelijks dag gaat zeggen op ‘het graf’.

Willen jullie een koekje?
Het trommeltje heeft ook bloemetjes
en speculaasjes en kaneelbiscuitjes;
ze zijn oudbakken

Dan zingen we een lied voor haar en nog één
En bij ons laatste lied, klapt ze mee
Op het ritme van de regels.
En even, héél even voelt ze zich mens

© 2014 Monique de Groot