“Vinden jullie het goed als ik wat foto’s en filmpjes maak vanmiddag’, vraagt onze begeleidster ons voor het optreden. ‘Geen zorgen voor jullie privacy hoor, want ze worden alleen op Familienet gezet, dat is een besloten omgeving, alleen voor de familie van de bewoners’.
De nacht na twee bewogen huiskameroptredens in Vinkeveen, echoën deze zinnen rond in mijn brein. De beelden evenzo. Ik zie de kleine, gedrongen Louisa de kamer binnenkomen, aan de arm van een verzorgende. In de deuropening aarzelt ze wat. Ze zoekt met haar ogen naar een veilig plekje en ik wijs haar op een lege stoel aan de andere kant van de kamer. Ik bied haar mijn arm, ze pakt hem, doet een stap en stopt dan weer. Ik heb haar vertrouwen nog niet gewonnen. Met een bescheiden glimlach kiest ze een plekje aan de tafel, dicht bij de deur.
We zingen de eerste liedjes, laten haar ruiken aan de versgemalen koffie en zien haar armen al gauw meebewegen op het ritme. Haar handklap verraadt muzikaliteit en haar glimlach ontspant. Als we My Bonny van The Beatles zingen, staat Louisa op. Ze schuifelt naar het midden van de kamer en ze swingt en twist; kleine, precieze bewegingen met haar heupen, stapjes waar ze horen, geen beat gemist. Ze draait rond ons, ze klapt en ze zingt. Bij Dancing Queen, bewijst ze dat ze die titel meer dan waard is. Ze gaat de hele kamer rond, ze danst dicht langs de rij klappende medebewoners en hun familieleden. Ze raakt ze een voor een aan alsof ze hen herkent en begroet. En iedereen groet terug, iedereen moedigt haar aan en bewondert haar. Als ze weer terug is in het midden, geeft ze ons spontaan een knuffel, terwijl ze danst. We zijn beiden geroerd.
Als de tonen van ons laatste lied nog in de hoek van de kamer hangen, zit ze weer aan de tafel. Ze praat niet en staart naar buiten. Onze begeleidster vertelt ons dat ze zelden met activiteiten mee doet, niet van de woning weg wil en dat ze helemaal niemand heeft, geen familie, geen vrienden, alleen een bewindvoerder. Het filmpje van haar dans met ons zal prijken op het Familienet. Louisa, die op haar heel eigen wijze het onomstotelijke bewijs levert, dat muziek mensen tot leven en tot hun essentie kan brengen….voor de familieleden van de anderen.
Wij gaan zeker een keer naar haar terug en we hopen dat ze dan weer met ons wil dansen, samen, verbonden, alsof eenzaamheid niet bestaat.
Zingen van hart tot hart 