We kletsen uitgebreid na met de bewoners van de Vijverhof. Meneer Kees, voorzitter van de bewonerscommissie, tikt me op mijn arm en stopt een buisje in mijn hand.
‘Wat is dat, Kees?’
‘Weet je dat niet?’, zegt hij en ik bespeur enige verontwaardiging.
Ik bestudeer het object nauwkeurig.
‘Ik zou het niet weten…..een stoelpootverhoger?’, probeer ik, enigszins beschaamd.
‘Een wat? Nee joh!, lacht hij. Het is zeker 100 jaar oud, uit de erfenis van de Beppe van de Pake van de Heit van de Beppe van mijn Beppe…’ (dit gok ik een beetje…maar zoiets was het…)
Het is een echt antieken loodje!
Een gisse mevrouw in Maasland vertelde ons dat zij vroeger thuis een koffieloodje gebruikte om de hoeveelheid bonen voor één bakkie koffie af te meten. Eén lood is 10 à 15 gram.
Wij hadden er nog nooit van gehoord, laat staan er één gezien. Het is een metalen kokertje, dat aan de onder- en bovenkant open is. Sommigen hebben een oortje, maar deze is zo oud dat dat er niet aan zit. Het is een maatbekertje dat door een metalen tussenschotje ongelijk in tweeën is verdeeld. De ene kant voor de hoeveelheid bonen voor een straf bakkie, de andere kant als je van een te sterk bakkie een maagperforatie krijgt.
In ons praatje tijdens het maken van de ouderwetse koffie, vertellen we altijd dat we van het loodje hebben gehoord en dat we er graag één zouden willen hebben. ‘Dus als u er toevallig een in uw keukenkastje heeft, dan houden wij ons aanbevolen.’ Zo ook gisteren. En Meneer Kees spurtte naar zijn appartement om het kleinood voor ons te halen.
We mogen hem houden! En Meneer Kees kan er verzekerd van zijn dat we heel Nederland vanaf nu vertellen over het loodje van zijn Friese voorouders, Beppe en Heit incluis.
Dank je wel, Kees!
Zingen van hart tot hart 