feest

In het elektronische zorgdossier van de moeder van mijn hartsvriendin staat op vrijdag de 13e:

‘U heeft erg veel zin in morgen, als de Koffiemeisjes komen. U vertelde er uitgebreid over.’

Het is opmerkelijk dat ze dit deelt met de verpleegkundigen, want haar korte termijngeheugen laat haar langzaam in de steek. Ze woont nu twee maanden in Zorgvilla Nieuw Boschoord in Lunteren, een particulier kleinschalig-wonen-project van Holland Zorgvilla’s, een organisatie die particuliere woonvoorzieningen voor ouderen met een zorgindicatie beheert.

De overstap van de horror van een plekje in een grootschalig zorgcentrum dat niet aan haar zorgvraag kon voldoen, naar een plekje hier, had best wat voeten in de aarde; een negentigjarig, vrij broos leven verplaats je niet zomaar. Maar het lukte, dankzij de liefdevolle begeleiding en ondersteuning van haar gezin. Ze gedijt. Ze kwam tot rust en tot leven. Ze mocht vorige maand, op haar nieuwe, veilige stekkie, haar negentigste verjaardag vieren. En wij, De Zingende Koffiemeisjes, waren het cadeau van haar dochter en twee zoons.

Dus op zaterdagmorgen in alle vroegte, tussen de hagelbuien door, naar de Veluwe, waar de Jarige Jet met haar kinderen op ons wacht. Ook de tien andere bewoners met wat bezoekers zijn uitgenodigd, want ze heeft haar leven lang graag gedeeld, dus waarom nu niet. Het wordt een uurtje genieten in de sfeervolle huiskamer op de zolder van de villa. Ook hier de herkenning en de verbinding, de lol van het samen zingen.

‘Ik weet niet wat ik meemaak’, verzucht ze na ons optreden. ‘Iedereen is wel eens jarig, maar dit! Ik wist niet dat het zo’n feest zou worden.’

‘Ja, maar niet iedereen wordt ook zomaar negentig’, zeg ik, ‘dat mag best goed gevierd worden, toch? Vond u dit een leuk cadeautje?’

Ze vond het geweldig. Ze lacht nog even voor de foto en luncht dan haar bord leeg.

‘Bent u nou erg moe?’, vraag ik haar als we afscheid nemen.

‘Ja, meid, ik ben het best wel zat. Ik wil slapen.’

Ik ken haar al 48 jaar en weet dat ze het vroeger niet zo eerlijk gezegd zou hebben. Haar oude hart heeft de weg gevonden naar haar tong en haar brein kent alleen ‘het nu’. Vanmorgen was ‘het nu’ een feestje en nú wil ze slapen. En wij hopen dat ze het nu van vandaag morgen ook nog een beetje voelt.