Ze zitten op de achterste rij, gebroederlijk naast elkaar. De één woont al ruim twee jaar in Zorgcentrum Soenda, de ander twee weken. Ze kennen elkaar nog niet.
De één krijgt een borreltje, want iedereen weet al dat hij dat zo lekker vindt. De ander vraagt een wijntje en het is te verwachten dat ze dat over een paar weken ook al voor hem klaar zetten, voordat hij erom hoeft te vragen.
‘Ik heb het naar mijn zin hier’, zegt de één. ‘Er zijn meer dan genoeg activiteiten en ik hou van muziek.’ De pret spettert uit zijn ogen, als hij een zelfgemaakt trekfluitje uit zijn zak haalt en er een paar keer op blaast.
‘Ik ben overgeplaatst van het François HaverSchmidt in Schiedam’, zegt de ander. ‘Het is even wennen. Maar ik heb besloten om naar alle activiteiten te gaan die worden georganiseerd, want dan ontmoet je andere mensen en vind je vanzelf aansluiting.’
De één laat
de bitterballetjes voor wat ze zijn en claimt het hoopje ‘groenvoer’ dat te lekker is om de schalen hartige hapjes alleen maar op te leuken. Hij eet altijd gezond, weet de vrijwilliger me te vertellen. De ander neemt een heet kroketje.
Als we opstaan om aan het tweede deel van ons programma te beginnen, pakt de één het instrumentje op dat we hebben uitgedeeld. Hij draait zich naar de ander.
‘Wil jij misschien ook even?’
De aansluiting is daar.
Zingen van hart tot hart 