Zes optredens in zeven dagen is niet zomaar wat. We startten de week met een huiskameroptreden op één locatie en een zaaloptreden op een andere locatie in Amsterdam, toen zongen we op het grote verjaardagsfeest van een kersverse tachtigjarige, daarna was er een optreden op een PG-afdeling van een zorgcentrum in Katwijk, toen een zaaloptreden in het Westland en de dag erna een groot optreden in het restaurant voor alle bewoners van een zorgcentrum aan de kust. We stapten in een rollercoaster die een week lang steil omhoog, gevaarlijk rond en recht omlaag denderde en wat je als performer dan allemaal aan je voorbij ziet komen is op z’n minst uitdagend.
We werden geraakt door de gevolgen van somatische aandoeningen, de chaos van dementie, de schokkende uitzichtloosheid van de ziekte van Huntington; de schrik die ziekte nou eenmaal teweeg brengt won het soms heel even van de mensen daarachter, hun gezichten en hun en onze emoties. Na twee dagen bijkomen, drijven de beelden van lachende monden, glinsterende ogen, ritmisch tikkende en zwaaiende handen weer boven. Op elk niveau kwam de muziek aan, daar waar het paste en nodig was.
“Muziek is voedsel voor mijn ziel”, zei een bewoonster van een zorgcentrum pas nog tegen ons. En wat had ze gelijk!
Zingen van hart tot hart 