In de Singelhof, een locatie van zorgkoepel Pieter van Foreest in Maasland, zijn twee woongroepen Kleinschalig Wonen. Het zijn twee aparte ‘huisjes’ waar zes bewoners met psychogeriatrische problematiek met elkaar wonen. Het voelt ook alsof we de woonkamer van een gezin betreden als we binnenkomen en hartelijk begroet worden. De bewoners zitten met z’n allen aan de koffietafel. Ze vinden het wel bijzonder dat de koffiedames van vandaag speciaal voor hen roze schortjes hebben aangetrokken.
We gaan gezellig bij ze aan de grote tafel zitten. Ze vertellen honderduit over hun ervaringen met het draaien aan de koffiemolen. Over hoe ze in de oorlog (‘de koffie was op de bon’) extra Buisman in de koffie deden, om de schaarse en dure koffie nog een beetje smaak te geven. En we leren wat een ‘loodje’ is. Een half loodje voor een slap bakkie en een heel loodje voor een beste kop koffie. Ons bakkie scoort een dikke plus in beide huisjes en onze liedjes scoren een ‘onvergetelijk’.
In de week dat Hugo Borst zijn noodkreet van de daken moet schreeuwen, ervaren wij hoe het óók kan. Ons bezoek is een “samen-momentje” voor de bewoners én hun verzorgers. Er is geen voelbare haast of druk. Ze zingen om het hardst met ons mee. We zien traantjes van ontroering en horen schatergelach van plezier bij beiden. Oude handen pakken de iets jongere en andersom. Zó kan het ook.
‘Ik werk een dag in de week op deze afdeling’, zegt activiteitenbegeleidster Jolanda, en het is hier zo anders en zo fijn!’
Als we onze spullen hebben ingepakt en langs de deur van de huiskamer lopen, zien we dat een bewoonster de was zit te vouwen, want dat heeft ze haar hele leven gedaan, dus waarom nu niet meer. Kleinschalig Wonen, je gunt het iedereen die noodgedwongen in deze situatie verzeild raakt.
(foto van de site KOW)
Zingen van hart tot hart 
Lieve koffie meisjes, een mooier compliment kunnen we ons niet wensen.
Het is erf fijn werken in de singelhof .
Zo kan zorg ook gegeven worden.
Ik werk in De Singelhof en inderdaad is het een fantastische plek. Samen met mijn collega’s ,familie en vrijwilligers proberen wij onze bewoners een fijne, respectvolle, gezellige, liefdevolle en vooral een thuis te bieden. Ik ben super trots dat ik daar werk. Een klein stipje in de grote zorg wereld.
Mooi Sandra! Dat is precies wat het moet zijn: een “thuis”! En zo voelde het.
Ik sluit mij helemaal bij Sandra aan .
Wat een mooi stukje! Onze moeder woont in de Singelhof en het is inderdaad een hele bijzondere locatie! Hier maakt het personeel tijd voor een knuffel met de bewoners. De persoonlijke aandacht en het luisterend oor voor de bewoners lijkt tegenwoordig uniek te zijn maar is voor het personeel hier bijna vanzelfsprekend! Echt zo mooi om te zien!
Beste Roza, wat fijn dat in uw moeder’s ‘thuis’, werkelijk sprake is van persoonlijke, liefdevolle en aandachtige zorg. De ziekte is al pijnlijk genoeg en dan kan je je als kind niet beter wensen.