Argos Zorggroep

 

Deze week sloten we dit Koffiemeisjes-seizoen af. Dat gebeurde bij De Breede Vliet in Hoogvliet, onder de rook van Rotterdam. 

Gewapend met twee geleende sjaals en een clubshirt van Feyenoord, rijden we door de Beneluxtunnel naar het land van Hand in hand, kameraden! Ons publiek heeft er vanaf de eerste noot zin in, ze zingen alsof het een lieve lust is.

Zo’n laatste optreden voor de vakantie is iets anders dan alle anderen. Het voelt als het bereiken van een ‘finish’ midden in het jaar. Niet alleen omdat we dan even kunnen ademhalen na een drukke tijd en er ruimte is om de koffiemolens te smeren, de koffiebonenvoorraad te checken op houdbaarheid en de schortjes te controleren op slijtage, maar vooral omdat het ook zo’n moment is waarop je even stilstaat bij wat je hebt gedaan, een minuutje reflectie.

En soms zijn er dan van die mensen die dat momentje zomaar kleur geven.

Als de zaal na afloop zoemend leegloopt, blijft er een echtpaar achter. We gaan even bij ze zitten. Ze delen hun vreugde over ons optreden en de heerlijke middag die ze hebben gehad.  Ze draaiden beiden aan de molen en proefden de ouderwetse koffie. Hij lachte en playbackte ( ‘Zingen heb ik nooit gekund. Zij wel!’ ) en zij zong elk woord mee. We blozen haast van de superlatieven die ons ten deel vallen over onze mooie stemmen en performance. Hij oogt een zeventiger in zijn smetteloze overhemd met subtiel rood streepje. Maar hij fluistert trots dat hij 94 wordt en zij 91. Sinds zijn vrouw gevallen is, moet zij hier wonen, maar hij komt elke dag op de fiets naar haar toe.

‘Hij is zo lief!’, verzucht ze. ‘En zo knap nog, vind je niet? Als hij die mooie grijze broek aan heeft en hier binnen loopt, dan zie ik alle vrouwen zomaar naar hem kijken. Soms komt hij zelfs twee keer op een dag.’ De liefde spreekt uit haar ogen en uit zijn lach. Ze zijn al 71 jaar bij elkaar. 71 jaar! Zo oud werd mijn vader… Ze grinniken om onze bewondering.

‘Kind, zo moeilijk is dat niet hoor. Wees gewoon lief voor elkaar!’

We krijgen een welgemeende zoen en ze lopen samen de zaal uit. Zij licht voorover gebogen, achter haar rollator en hij vlak achter haar, zijn hand losjes op haar rug.

We eindigen dit seizoen met een gevoel van tevredenheid over wat we hebben kunnen doen, een gevoel van dankbaarheid voor wat we hebben mogen meemaken en leren en een gevoel van vastberadenheid om na deze zonnige zomer met volle kracht door te gaan, want er is nog zoveel te winnen en te doen voor de kwetsbare ouderen.

Fijne zomer, lieve mensen! Enne….gewoon lief zijn voor elkaar. 

Ilonka en Monique