Ik kan niet slapen. De middag bij De Kreek in ’s Gravenzande golft door mijn brein. Geluiden en flarden van wat wij daar beleefden vliegen langs als de pakkende trailer van een film:
De kennismaking met twee voor hun vak geboren en bevlogen activiteitenbegeleiders, die een geolied team vrijwilligers aansturen; de aanblik van een zaal vol met een publiek van naar schatting 90 à 100 mensen; de mevrouw die onder het luidkeels zingen van een alternatief ‘Koffie Koffie-lied’ een koffiemolenvol bonen leeg draait en later twee schoteltjes gebruikt om de maat te slaan; de twee olijke vriendinnen op de eerste rij (eentje van 97!), die alle liedjes meezingen en die bij het laatste walsje een heerlijke rolstoelendans ten tonele voeren; de blozende Sophie, voor wie wij zingen dat ze ‘de mooiste van de mooisten’ is; en Ellen, die ons, vanuit haar bed dat naast het podium staat, lachend verzoekt om de grachten van 020 voor één keertje in Rotterdam te plaatsen…Aan de Rrrrrotterdamse grachten…..waarom niet?; de stralende lach van meneer De Munnik, die vroeger optrad met een Hawaïaanse band en die door zijn liefde voor de muziek en voor de dans uit zijn rolstoel opstaat en een voorzichtig dansje doet; de marktkoopman die vertelt dat hij, in tegenstelling tot wat wij zongen, nog nooit 100 vrouwen tegelijk op het Marktplein van ’s Gravenzande heeft gezien; de puber die op bezoek is en vanaf de achterste rij heel hard meezingt en -zwaait met 24 Rozen;
Mijn slapeloze hoofd twijfelt; waar schrijf je nou toch het blogje over? Zoveel gezien, zoveel gehoord… En dan herinner ik me het gesprek dat we na afloop met de marktkoopman hebben. Hij vertelt dat hij zijn vrouw hier acht jaar lang heeft verzorgd en dat ze hem acht maanden geleden is ontvallen. Dat hij in die tijd zo’n bewondering heeft gekregen voor de ‘meiden’ die zijn vrouw verzorgden. Dat hij ontzag heeft gekregen voor hun eindeloze inzet en liefdevolle aandacht. Dat ze nooit te beroerd waren om iets extra’s te doen om het zijn vrouw comfortabeler te maken.
‘Weten jullie, meiden, er wordt zo vaak geklaagd en gezeurd over de dingen die niet helemaal goed gaan, maar ik had niet geweten wat ik zonder hen had gemoeten. Maar je moet het zien, hè. Je moet het zien.’
Amen. Daar gaat ons blogje over, over het elkaar zien!
Proost op al die mensen die ZORGEN tot hun vak gemaakt hebben en die oud-inwoonster en gemeenteraadslid van ’s Gravenzande, Erica Terpstra, allen stuk voor stuk ‘KANJERS’ genoemd zou hebben.
Proost op jullie zorg en aandacht!
En nu ga ik slapen!
Zingen van hart tot hart 