Stevenskamp

In de hal van Zorgcentrum De Stevenskamp in het Overijsselse Heeten, staat een witte berk, die rijkt tot dwars door het systeemplafond. Aan de takken hangen kleurige, versierde flesjes. Het is een ‘wensboom’, met wensen en wensjes van de bewoners. De actieve Vrienden van De Stevenskamp hebben het hun missie gemaakt om die wensen financieel uit te laten komen.
Het zijn gevarieerde verlangens. De één wil met de hele familie naar Amsterdam. De ander wil elke maand een bosje bloemen. Eén mevrouw wil graag naar haar geboortedorp Lettele, op luttele afstand van Heeten.

Wij bouwen onze installatie op in de recreatiezaal en ontmoeten daar één van de bewoners. Ze is er één van het ’75-maar-nog-ondeugend-soort’.
‘Nee, ik wens jullie veel plezier, maar ik kan niet blijv’n, zegt ze met een Sallandse tongval.
Als wij ons best doen haar over te halen, wijst ze dat gedecideerd af, want ze heeft morgen een drukke dag en dan zou het haar teveel worden. Ze gaat morgen naar de Efteling. Haar wens!
Ze is er heel lang geleden geweest en op onze vraag wat ze daar allemaal gaat doen zegt ze: ‘In de achtbaan!’ en nog lachend om onze bezorgde blikken, rolt ze in haar stoel naar haar kamer.

Als wij vanmorgen, na onze tour door Overijssel van gisteren, de koffiekopjes wassen en opruimen, zwiert zij in onze gedachten door de loopings van de Python, valt schaterend bijna 40 meter naar beneden in de Baron 1898 en gilt als een tiener in Joris en de Draak. En haar begeleiders passen op haar tas. Want dat ‘heurt er bie’!