Plaksnor

PlaksnorrenVandaag bezochten we vijf afdelingen van het prachtige Woonzorgcentrum Oostduin van Florence Zorg in het Haagse Benoordenhout. Het was een heerlijke middag met veel muzikale, zingende bewoners en een lach en een traan.

Maar soms hebben ook Zingende Koffiemeisjes rare dagen. Aan discipline, goede wil en puike voorbereidingen ligt dat niet, want die zijn altijd noodzakelijk, maar er gebeuren wel eens dingen die je niet kan voorzien. Zo ook vandaag.

De grieprestanten hangen nog rond in mijn hoofd, inmiddels gezakt van achter de ogen, via de neus naar mijn keel. Lastig en ik doe er alles aan om de stem goed te houden, want we zingen heel wat af deze maanden. Maar midden in het lied Omdat Ik Zoveel Van Je Hou, waarbij ik mij verkleed als “kerel”, compleet met pet, colbert en plaksnor, schiet er iets verkeerd in mijn keel. Ik kan alleen nog maar hoesten en er komt geen noot meer uit. Met het zweet op de rug, rond ik het lied proestend af, gooi verhit mijn pet en mijn snor af en pas na een litertje water en een langzaam herstel tijdens het meezinggedeelte van ons optreden, gaat het iets beter en krijg ik Het Dorp er wonder boven wonder zonder problemen uit.  De bewoners van Huiskamer 2 genieten gelukkig en opgelucht gaan we met onze begeleidster de lift in naar de volgende afdeling.

Op weg naar boven, lurk ik nog wat aan mijn verzachtende watertje.

‘Jee!, zegt onze begeleidster, gaat het weer een beetje?’ Ze kijkt me bezorgd aan. ’Is dit de eerste keer dat je je snor hebt ingeslikt?’

Gelukkig kon ik daar weer hardop om lachen, zonder te hoesten.

De magie van muziek

Aankondiging_LustrumHof van Alkemade is een kleinschalig woonservicecentrum in Roelofarendsveen en bestaat deze maand 5 jaar. Naar het principe “zo thuis mogelijk”, wonen er ouderen in 16 zorgappartementen en 2 groepswoningen (voor mensen met dementie).

Vandaag spelen we de try-out van De Zingende Koffiemeisjes in het prachtige restaurant van dit zorgcentrum.

“Ik ben er al vroeg, want ze zeiden dat het wel eens erg druk kon worden”, zegt ze verlegen. Tijdens de soundcheck, zingen we Het Dorp “alleen voor haar” en krijgen er een prachtige lach voor terug. We helpen haar, nu het nog kan, uit haar stoel, omdat ze toch liever op een bankje zit. “Ja, ik ben een beetje vroeg, want ze zeiden dat het wel druk zou worden!”

En het wórdt druk, het wordt er-kan-niemand-meer-bij-druk. De rollators moeten de zaal uit. Een welhaast ontelbaar aantal levensjaren verzamelt zich als ons publiek. De oudste bezoekster is 102.

De oude koffiemolen gaat van ervaren hand tot hand, of ik moet eigenlijk zeggen, van knie tot knie, want koffie malen doe je met de molen tussen je benen. De geur van een ouderwets bakkie, mét Buisman, vult de ruimte. Geheugens worden geprikkeld, stemmen gesmeerd; de liedjesteksten feilloos meegezongen en de verhalen opgeslorpt.

Foto-roosLachende of glinsterende ogen, deinende schouders, alerte blikken en ontspannen gedommel, opgestoken duimen, het valt ons allemaal ten deel en ontroert ons beiden, maar als er bij het slotnummer met een zee van minstens 50 rozen naar ons wordt gezwaaid, dan is dat hét magische moment van deze morgen.

Wat is het fantastisch om dit te mogen doen!
In deze zaal was even geen eenzaamheid te bekennen. Even niet.