Het is 14 februari, Valentijnsdag. De Zingende Koffiemeisjes mogen hun opwachting maken tijdens de Alles-Is-Liefde-Dagen bij WZH Waterhof in Den Haag, een zorgcentrum met een breed scala aan diensten. Het is een Woonzorgcentrum, er is Kleinschalig Wonen voor ouderen met geheugenproblemen, er zijn Garantwoningen, een dagactiviteiten- en ontmoetingscentrum en vlakbij een appartementencomplex voor Nederlandse Indische ouderen.
We vallen binnen in de lunchpauze. De gigantische recreatiezaal is druk bezet met allerlei gezellige groepjes en vervuld van heerlijke hapjesluchten. De Haagse lach klatert rond. Na een uurtje opbouwen is het er wat rustiger. Maar voor even.
Als we tegen aanvangstijd de zaal binnenwandelen in onze roze schorten, is het publiek mooi verspreid over de zaal en naarmate ons optreden vordert, wordt het steeds voller. Een smeltkroes van heel verschillende, maar toch vooral allemaal Haagse mensen; gezellig, muzikaal en vanmiddag vooral vrolijk en blij.
De liefde heerst in de zaal. Niet alleen in onze liedjes en verhalen, maar ook in de aandacht, in het samen zingen, in de armen die de lucht ingaan, ook helemaal achterin de zaal, in het elkaar aanmoedigen bij het draaien aan de koffiemolen, in de gemeende 9,5 die we scoren voor ons ouderwetse bakkie koffie, in de polonaise en de dansjes en in de lach en de lieve woorden van de bewoners na afloop.
Een dag met een knalrood randje!
Wij kijken haar onbegrijpend aan en dan neemt ze ons mee naar de eerste verdieping, naar Saartje’s keuken. Elke Woensdag is die open en gaan de bewoners er op bezoek. Ze praten over vroeger, ruiken aan producten uit die tijd, vertellen elkaar over de werking van het oude fornuis, voelen aan de oude emaillen pannen en zijn even terug in de tijd.
Soms hangt er een lach aan de dag. We verlieten vanmorgen proestend van het lachen ons dorp, nadat we de teckel van Ilonka met de grootste moeite uit haar netkousen hadden bevrijd.
Zingen van hart tot hart 