Gesmolten in Argos De Es

Geplaatst op door Monique

Denk aan de Koffiemeisjes
die leken vandaag net ijsjes
Ze zijn gesmolten in Zorgcentrum De Es

Dat kwam door meerdere dingen
door de hitte en  ’t zingen
’t was 32 graden, wat een stress!

Ze hadden het voorspeld:
Niet te druk doen, want je smelt!
Maar ze waren ongelooflijk eigenwijs…

Als twee pakjes boter,
maar dan alleen wat groter,
zijn ze uitgelopen, tot een plasje ijs

Enkel nog een roze schortje
lag daar naast hun bordje…
Alle kranten hebben het vermeld,
op de eerste pagina.
Kijk het zelf maar even na.
Ja, daar staat het, kijk maar: ‘Koffiemeisje smelt’ .

Die arme Koffiemeisjes!
’t waren net frambozenijsjes…
En ze smolten na hun allermooiste lied

Laat u zich vooral bedwingen
en ga met die hitte niet zingen
want zo’n einde gunnen zelfs de Koffiemeisjes u niet.

(vrij naar Annie M. G. Schmidt)

Een eersteklas 88!

Geplaatst op door Monique

 


Ze werd 88 afgelopen maandag en had zondag haar hele familie op de koffie om het te vieren.  En ze wist van niets. Ze vond het niet raar dat de bank opzij werd geschoven en dat dochterlief wat zenuwachtig heen en weer drentelde tussen de keuken, de slaapkamer (onze kleedkamer) en de woonkamer. Ze zag de rozen niet staan in de gang en verbaasde zich niet over de hoeveelheid taart die op de tafel stond. Ze hoorde het vervaarlijke gepiep van onze naar binnen gesmokkelde serveerwagen niet boven het geroezemoes uit en zag de nieuwsgierige blikken van haar kroost niet in de richting van de gang, waar wij onze opwachting maakten.

En toen wij binnenkwamen, moest ze even bijkomen, maar zagen wij daarna een klasse van 88, die wij later ook wel willen zijn:

ze zonnestraalde, ze zong de sterren van de hemel, ze koketteerde met de camera, ze danste als een koningin, ze lachte als haar dochter en ze pinkte een mooi traantje weg. Ze ontving haar cadeautje gracieus en genoot van en met haar enthousiaste familie.

En het appje van haar dochter de volgende dag, maakte van de twee zingende koffiemeisjes, twee blije, dankbare, zingende koffiemeisjes.

‘Mijn moeder belde net en ze zit nog helemaal na te genieten en te lachen om jullie! Zoals ze in België zeggen, ze heeft een gelukkige verjaardag gehad! Ze vertelde dat ze heel goed had geslapen. Ja, zei ze, en als ik tussendoor wakker werd, zag ik steeds die vrolijke gezichten van die meiden! Ze zijn zo leuk en goed!’

Nog gefeliciteerd, mevrouw Beukers. Wij hebben van uw feest genoten!

(Hans Beukers, bedankt voor de foto’s)

Een dag vol bloemen

Geplaatst op door Monique

De Zonnebloem Afdeling De Zilk bestaat 50 jaar. Al sinds 1967 zet deze groep vrijwilligers zich in voor mensen met een lichamelijke beperking en dat doen ze op z’n Zilks, actief en betrokken. Tijd voor een mooi verjaardagsfeest in Trefcentrum De Duinpan, met koffie en muziek van De Zingende Koffiemeisjes.

En we vallen met onze Leiderdorpse neuzen pardoes in de bloemen. Ze zijn niet te missen. De straten liggen vol met mozaïeken van hyacintenbloemetjes, de bollenvelden in en om het dorp stralen in kleuren die te mooi zijn om er namen aan te kunnen geven.

Overal bloemen! Bij de ingang van De Duinpan staan twee grote zonnebloemen van ballonnen. Op de revers van de
bestuursleden van de vereniging prijken gehandwerkte zonnebloemen en er staan narcissen in verschillende schakeringen geel op de tafeltjes. En om de diversiteit toch vooral te benadrukken zingen wij over edelweiss en een vaas vol rozen.

Als we later midden in een veld tulpen staan en gefotografeerd worden door een Franse familie uit Strassbourg (‘O la la, les fleurs et la mer sont merveilleux!!!’), dan horen en zien wij in gedachten nog het vrolijke gekwetter en het plezier en enthousiasme van het De Zilkse publiek.

En laten we wel wezen:  zij waren de allermooiste bloemen van de morgen!

Aansluiting zoeken, aansluiting vinden

Geplaatst op door Monique

Ze zitten op de achterste rij, gebroederlijk naast elkaar. De één woont al ruim twee jaar in Zorgcentrum Soenda, de ander twee weken. Ze kennen elkaar nog niet.

De één krijgt een borreltje, want iedereen weet al dat hij dat zo lekker vindt. De ander vraagt een wijntje en het is te verwachten dat ze dat over een paar weken ook al voor hem klaar zetten, voordat hij erom hoeft te vragen.

‘Ik heb het naar mijn zin hier’, zegt de één. ‘Er zijn meer dan genoeg activiteiten en ik hou van muziek.’  De pret spettert uit zijn ogen, als hij een zelfgemaakt trekfluitje uit zijn zak haalt en er een paar keer op blaast.

‘Ik ben overgeplaatst van het François HaverSchmidt in Schiedam’, zegt de ander. ‘Het is even wennen. Maar ik heb besloten om naar alle activiteiten te gaan die worden georganiseerd, want dan ontmoet je andere mensen en vind je vanzelf aansluiting.’

De één laat de bitterballetjes voor wat ze zijn en claimt het hoopje ‘groenvoer’ dat te lekker is om de schalen hartige hapjes alleen maar op te leuken. Hij eet altijd gezond, weet de vrijwilliger me te vertellen. De ander neemt een heet kroketje.

Als we opstaan om aan het tweede deel van ons programma te beginnen, pakt de één het instrumentje op dat we hebben uitgedeeld. Hij draait zich naar de ander.

‘Wil jij misschien ook even?’

De aansluiting is daar.

Is het nou Rijnsburg….of Katwijk?

Geplaatst op door Monique

Als frequent reizigers in het doolhof dat de Randstad heet, vertrouwen wij inmiddels vrijwel blindelings op Google Maps, zowel voor het vooronderzoek als voor het vinden van de weg.

Zaterdag zijn we uitgenodigd bij DSV|Duinrand; als entertainment bij een High Tea (met koffie) in het kader van NL Doet. Vooraf google ik op ‘Waterboslaan’ en zie dat dat in Rijnsburg is. Ik lees me in over dit dorp op Wikipedia. Het is een bollendorp, het ‘uiendorp’ met Café De Koekoek, de Bakkussenbrug  en het Spinozahuis. Genoeg over te vertellen, dus ik heb totaal geen moeite om het lied 24 Rozen van Toon Hermans vol te proppen met Rijnsburgse wetenswaardigheden. Gewapend met originele tekst en muziek scheuren we die middag naar de Bollenstreek.

Al bij het soundchecken voor enkele vroege gasten, ruik ik onraad….  Ik hoor regelmatig een ‘È’ en een ‘W’, die ik zo goed ken van de oer-Katwijkse moeder van mijn zwager. Ik ga het gesprek aan met een vrijwilliger, die mij in onmiskenbaar Katwijks vertelt dat we in Katwijk zijn. Hij blijkt niet helemaal gelijk te hebben, want Duinrand is weliswaar een Katwijks huis, maar door verbouwingen en nieuwbouw tijdelijk verhuisd naar Rijnsburg.  Els, de Activiteitenbegeleidster, knikt:  ‘Een stukkie Katwijk in Rijnsburg’.

Het publiek telt welgeteld drie Rijnsburgers en de rest is zo Katwijks als De Vuurbaak…  Daar gaan we dan mooi het schip in met 24 Rozen op z’n Rijnsburgs! Maar we zouden De Zingende Koffiemeisjes niet zijn als we daar, met de hulp van een meneer uit het publiek, geen mouw aan konden passen. En zo werd 24 Rozen:

‘24 hèrrinkies, 24 hèrrinkies, 24 hèrrinkies voor jou, la,la,la,la,la,la,la,la!’

Als Duinrand terug is in Katwijk, in het gloednieuwe gebouw dat op dezelfde plek komt als het oude Duinrand, dan komen we graag weer langs en dit keer met 24 Rozen op z’n Katwijks. En we zullen de ‘hèrrinkies’ zeker niet vergeten.

5 Haringeters (Katwijkse kunstenaar Gerard Brouwer)

Eindeloos veel verhalen over koffie bij De Zevenster

Geplaatst op door Monique

de-peekoffieOp de ouderwetse manier koffie zetten is handwerk. De Zingende Koffiemeisjes zetten na anderhalf jaar oefenen inmiddels regelmatig een puik bakkie; dinsdag was ons dagcijfer maar liefst een 9,5. Maar wat valt er nog veel te leren over koffie. Ons publiek, de mensen die het vroeger zo deden, maakt ons beetje bij beetje wijzer.

Gisteren, in De Zevenster in Zevenhuizen, regende het verhalen. Een mevrouw vertelde dat haar moeder vroeger een berg gemalen koffie in een grote soeppan gooide, met wat water en een schep of tien suiker. Dat werd gekookt en door een kaasdoek gezeefd. Het supersterke extract dat daaruit ontstond was genoeg voor een week koffie voor het hele gezin en werd in kleine beetjes opgewarmd en geserveerd met gekookte melk (met of zonder vel…). Benieuwd of ze nog wat met de drab deed. Ik las dat je daar naaktslakken mee kan bestrijden, oesterzwammen kweken en planten bemesten.

Een meneer vertelde dat ze in de oorlog surrogaatkoffie dronken, peekoffie genaamd, omdat de echte koffie vrijwel niet meer kon worden ingevoerd en ontzettend duur was. Peekoffie had eigenlijk niets met ‘koffie’ te maken, want het werd gemaakt van geroosterde cichoreiwortels (de wortels van witlof!). Het werd aangeprijsd als ‘vriendelijk voor de portemonnee’.

cichoreiOf het te drinken was?   ‘Je deed het ermee, want er was niets anders.’

Gisteren zetten we drie bakkies echte koffie, geen surrogaat, want ons luid meezingende publiek verdiende beter.  Ons cijfer? Een 8 min…onze klanten zijn uiterst accuraat als het om de cijfers gaat.

Feestje voor een negentigjarige

Geplaatst op door Monique

In het elektronische zorgdossier van de moeder van mijn hartsvriendin staat op vrijdag de 13e:

‘U heeft erg veel zin in morgen, als de Koffiemeisjes komen. U vertelde er uitgebreid over.’

zk-sjaan-klein

Het is opmerkelijk dat ze dit deelt met de verpleegkundigen, want haar korte termijngeheugen laat haar langzaam in de steek. Ze woont nu twee maanden in Zorgvilla Nieuw Boschoord in Lunteren, een particulier kleinschalig-wonen-project van Holland Zorgvilla’s, een organisatie die particuliere woonvoorzieningen voor ouderen met een zorgindicatie beheert.

De overstap van de horror van een plekje in een grootschalig zorgcentrum dat niet aan haar zorgvraag kon voldoen, naar een plekje hier, had best wat voeten in de aarde; een negentigjarig, vrij broos leven verplaats je niet zomaar. Maar het lukte, dankzij de liefdevolle begeleiding en ondersteuning van haar gezin. Ze gedijt. Ze kwam tot rust en tot leven. Ze mocht vorige maand, op haar nieuwe, veilige stekkie, haar negentigste verjaardag vieren. En wij, De Zingende Koffiemeisjes, waren het cadeau van haar dochter en twee zoons.

Dus op zaterdagmorgen in alle vroegte, tussen de hagelbuien door, naar de Veluwe, waar de Jarige Jet met haar kinderen op ons wacht. Ook de tien andere bewoners met wat bezoekers zijn uitgenodigd, want ze heeft haar leven lang graag gedeeld, dus waarom nu niet. Het wordt een uurtje genieten in de sfeervolle huiskamer op de zolder van de villa. Ook hier de herkenning en de verbinding, de lol van het samen zingen.

picmonkey-collage

‘Ik weet niet wat ik meemaak’, verzucht ze na ons optreden. ‘Iedereen is wel eens jarig, maar dit! Ik wist niet dat het zo’n feest zou worden.’

‘Ja, maar niet iedereen wordt ook zomaar negentig’, zeg ik, ‘dat mag best goed gevierd worden, toch? Vond u dit een leuk cadeautje?’

Ze vond het geweldig. Ze lacht nog even voor de foto en luncht dan haar bord leeg.

‘Bent u nou erg moe?’, vraag ik haar als we afscheid nemen.

‘Ja, meid, ik ben het best wel zat. Ik wil slapen.’

Ik ken haar al 48 jaar en weet dat ze het vroeger niet zo eerlijk gezegd zou hebben. Haar oude hart heeft de weg gevonden naar haar tong en haar brein kent alleen ‘het nu’. Vanmorgen was ‘het nu’ een feestje en nú wil ze slapen. En wij hopen dat ze het nu van vandaag morgen ook nog een beetje voelt.

In stijl

Geplaatst op door Monique

We hebben een nieuw vervoermiddel, een nieuwe vintage gadget, een nieuw maatje!

Verplaatsten we ons eerst met een leuk, verrijdbaar en volgepropt karretje van een bekend Zweuds meubelmerk door de gangen van het verzorgingshuis, nu doen we dat geheel in stijl met een echte, antieke serveerwagen uit de jaren 60. Al onze ouderwetse koffiespullen passen erop alsof ze ervoor gemaakt zijn. En laten we eerlijk zijn, de antieke koffiemolen, de bloemige kopjes en de koffiebus komen toch veel beter tot zijn recht op een leeftijdgenoot.

Morgen krijgt hij zijn vuurdoop in Heemstede.

Serveerwagen

“Wanneer komen jullie weer?”

Geplaatst op door Monique

Een uur na de voorstelling, duwen we onze drie karren met spullen door de toegangsdeur van de recreatiezaal van Zorgbalans De Moerberg in IJmuiden.

Sjouwwerk

Twee bewoonsters van dit prachtige en gezellige wooncentrum zitten in het gangetje bij de liften.

‘Ach dames! Wat hebben jullie veel troep bij je! Nee, sorry hoor, ik bedoel geen troep, maar wat hebben jullie veel spullen!’

De ander knikt bevestigend en zegt: ‘Wanneer komen jullie weer? Ik heb zo genoten!’

Met twee glimlachen van oor tot oor duwen wij ‘onze troep’ de lift in en verdwijnen uit IJmuiden, om er zeker nog eens weer te keren!