Wederzijds genieten

Geplaatst op door Monique

Begeleider Welzijn, Priscilla, van Woonzorgcentrum De Kreek mailt:

‘Ik begreep dat jullie graag de foto met meneer De Munnik zouden willen hebben, als hij daar toestemming voor geeft.
Hij geeft hier toestemming voor en hij is er trots op dat jullie om zijn foto vroegen. Inmiddels hangt deze ook bij hem aan de muur te pronken op zijn kamer.
En leuk om te weten….er wordt hier door vele bewoners nog steeds flink nagepraat over jullie optreden. Iedereen heeft ontzettend genoten, mensen stralen opnieuw als ze het er over hebben.’

Zo mooi als genieten wederzijds is!

 

 

 

‘Je moet het zien!’

Geplaatst op door Monique

 

kreek2

Ik kan niet slapen. De middag bij De Kreek in ’s Gravenzande golft door mijn brein. Geluiden en flarden van wat wij daar beleefden vliegen langs als de pakkende trailer van een film:

De kennismaking met twee voor hun vak geboren en bevlogen activiteitenbegeleiders, die een geolied team vrijwilligers aansturen; de aanblik van een zaal vol met een publiek van naar schatting 90 à 100 mensen; de mevrouw die onder het luidkeels zingen van een alternatief ‘Koffie Koffie-lied’ een koffiemolenvol bonen leeg draait en later twee schoteltjes gebruikt om de maat te slaan; de twee olijke vriendinnen op de eerste rij (eentje van 97!), die alle liedjes meezingen en die bij het laatste walsje een heerlijke rolstoelendans ten tonele voeren; de blozende Sophie, voor wie wij zingen dat ze ‘de mooiste van de mooisten’ is; en Ellen, die ons, vanuit haar bed dat naast het podium staat, lachend verzoekt om de grachten van 020 voor één keertje in Rotterdam te plaatsen…Aan de Rrrrrotterdamse grachten…..waarom niet?; de stralende lach van meneer De Munnik, die vroeger optrad met een Hawaïaanse band en die door zijn liefde voor de muziek en voor de dans uit zijn rolstoel opstaat en een voorzichtig dansje doet; de marktkoopman die vertelt dat hij, in tegenstelling tot wat wij zongen, nog nooit 100 vrouwen tegelijk op het Marktplein van ’s Gravenzande heeft gezien; de puber die op bezoek is en vanaf de achterste rij heel hard meezingt en -zwaait met 24 Rozen;

Mijn slapeloze hoofd twijfelt; waar schrijf je nou toch het blogje over? Zoveel gezien, zoveel gehoord…  En dan herinner ik me het gesprek dat we na afloop met de marktkoopman hebben. Hij vertelt dat hij zijn vrouw hier acht jaar lang heeft verzorgd en dat ze hem acht maanden geleden is ontvallen. Dat hij in die tijd zo’n bewondering heeft gekregen voor de ‘meiden’ die zijn vrouw verzorgden. Dat hij ontzag heeft gekregen voor hun eindeloze inzet en liefdevolle aandacht. Dat ze nooit te beroerd waren om iets extra’s te doen om het zijn vrouw comfortabeler te maken.

‘Weten jullie, meiden, er wordt zo vaak geklaagd en gezeurd over de dingen die niet helemaal goed gaan, maar ik had niet geweten wat ik zonder hen had gemoeten. Maar je moet het zien, hè. Je moet het zien.’

Amen.  Daar gaat ons blogje over, over het elkaar zien!

kreekProost op al die mensen die ZORGEN tot hun vak gemaakt hebben en die oud-inwoonster en gemeenteraadslid van ’s Gravenzande, Erica Terpstra, allen stuk voor stuk ‘KANJERS’ genoemd zou hebben.
Proost op jullie zorg en aandacht!

En nu ga ik slapen!

 

Valentijnsdag bij WZH Waterhof

Geplaatst op door Monique

hart04Het is 14 februari, Valentijnsdag. De Zingende Koffiemeisjes mogen hun opwachting maken tijdens de Alles-Is-Liefde-Dagen bij WZH Waterhof in Den Haag, een zorgcentrum met een breed scala aan diensten. Het is een Woonzorgcentrum, er is Kleinschalig Wonen voor ouderen met geheugenproblemen, er zijn Garantwoningen, een dagactiviteiten- en ontmoetingscentrum en vlakbij een appartementencomplex voor Nederlandse Indische ouderen.

We vallen binnen in de lunchpauze. De gigantische recreatiezaal is druk bezet met allerlei gezellige groepjes en vervuld van heerlijke hapjesluchten. De Haagse lach klatert rond. Na een uurtje opbouwen is het er wat rustiger. Maar voor even.

Als we tegen aanvangstijd de zaal binnenwandelen in onze roze schorten, is het publiek mooi verspreid over de zaal en naarmate ons optreden vordert, wordt het steeds voller. Een smeltkroes van heel verschillende, maar toch vooral allemaal Haagse mensen; gezellig, muzikaal en vanmiddag vooral vrolijk en blij.

De liefde heerst in de zaal. Niet alleen in onze liedjes en verhalen, maar ook in de aandacht, in het samen zingen, in de armen die de lucht ingaan, ook helemaal achterin de zaal, in het elkaar aanmoedigen bij het draaien aan de koffiemolen, in de gemeende 9,5 die we scoren voor ons ouderwetse bakkie koffie, in de polonaise en de dansjes en in de lach en de lieve woorden van de bewoners na afloop.

Een dag met een knalrood randje!

Eerlijkheid duurt het langst

Geplaatst op door Monique

We zijn bij Laurens Sint Petrus in Berkel en Rodenrijs, een voormalige ‘ambachtsheerlijkheid’ in de polder van Zuid Holland.

‘Goedemiddag allemaal! Wij zijn De Zingende Koffiemeisjes…wij hebben ons voor u uitgedost als koffiemeisjes uit de jaren 60.’

We showen onze roze schorten en bloemen in het haar.

‘Lijkt het er een beetje op? Of slaat het nergens op?’

Oké, oké, oké! Het is tegelijkertijd een open deur, het hoofd op een hakblok en een schot voor open doel, dat geven we toe…..

‘Nou, dat laatste!’, horen we zachtjes naast ons. We hebben beet en gooien even wat olie op het vuur!

‘Oh, ècht, mevrouw? Vindt u het een mislukte poging? Slaat het nergens op?’ We veinzen ontsteltenis.

img_9264-bewerkt2Ze knikt.  ‘Nou, jullie zien er hartstikke leuk uit hoor, daar gaat het niet om, maar het slaat nergens op. Zo liep ik er vroeger niet bij tussen de koei’n, hoor! Ik zie het al voor me! En die hakken, dat kon ook niet op de boerderij!’

Eén-nul achter, zou je zeggen, maar mevrouw drinkt haar kopje ouderwetse koffie helemaal leeg, glimlacht en zingt zachtjes mee met de liedjes. Rare, roze schortjes of niet. Aan het eind van ons optreden is het op z’n minst een gelijkspelletje: 1 voor mevrouw en 1 voor de stadse koffiemeisjes.

Nog dichterbij ons publiek!

Geplaatst op door Monique

img_1907bewkHet Hofje van Hoogelande is een verscholen pareltje in het Bezuidenhout in Den Haag. En zoals dat hoort bij hofjes, is het een oase van rust en schoonheid achter een grote massief houten deur in de drukke stad. Het hofje werd in 1669 gesticht door de welgestelde, toen 80-jarige Jonkheer Eduard van Hoogelande, die bij testament liet vastleggen dat de inkomsten uit zijn vermogen ten goede moesten komen aan de armen. Voor hen, bouwde hij het hofje op zijn land. De louter vrouwelijke bewoners (vaak uitgediende dienstmeisjes op leeftijd, zonder geld en huis) woonden er vrij van huur en kregen jaarlijks een uitkering in geld en natura (o.a. 50 gulden en 8 tonnen turf). Naast een teken van sociaal engagement, was het oprichten van een zogenoemd ‘liefdadigheidshofje’, in die tijd, voor welgestelden, vaak een manier om hun naam te laten voortleven.

Hofje van HoogelandeDe Stichting Hofje van Hoogelande beheert het hofje en heeft zich ten doel gesteld het als woongemeenschap in stand te zullen houden en initiatieven aan te gaan en stimuleren, die leiden tot de ontwikkeling van woongelegenheid voor minvermogende dames vanaf 55 jaar. Zo’n doelstelling verraadt een sociale betrokkenheid die verder reikt dan het hofje alleen.

Middels de beheerder, maakten de regenten van het hofje kennis met de activiteiten van De Zingende Koffiemeisjes en besloten, na rijp beraad, ons werk voor de ouderen te stimuleren en waarderen met een donatie in de vorm van twee professionele draadloze microfoons, die wij vorige week, in het Haagse zonnetje, uitgereikt kregen.

Wij zijn er dolgelukkig mee. Deze microfoons brengen ons letterlijk nog dichterbij ons publiek. We kunnen ons nu vrij bewegen tussen de mensen; geen belemmering meer in de vorm van snoeren, alle ruimte voor interactie, een zo belangrijk aspect van onze optredens.

Mede namens ons publiek, de ouderen, danken wij Stichting Het Hofje Van Hoogelande voor hun donatie. Binnenkort gaan we de microfoons inwijden en zullen zeker melden hoe dat is verlopen

Leverworst

Geplaatst op door Monique

edelweissEdelweiss, Edelweiss, every morning you greet me…

Het is een lief liedje en we zingen het vaak, tweestemmig, en het klinkt als een Oostenrijks klokje. Er wordt op geglimlacht, meegedeind en verbazend veel luisteraars kennen de Engelse liedtekst van voor tot achter en zingen of neuriën mee.

Vanmiddag, bij Vierstroom Vivaldi in Zoetermeer, is dat niet anders, maar tijdens het zingen, lees ik van de lippen van een mevrouw een alternatieve tekst. Kent ze de woorden niet? Of heeft ze een eigenzinnige Engelse uitspraak? Tijdens het uitdelen van de Edelweiss chocolaatjes, luister ik vlakbij en hoor:

Leverworst, leverworst, o wat is dat fijn eten!
Leverworst, leverworst, ‘k heb hetvaltijd geweten!

“Maar mevrouw, wat zong u nou toch net in plaats van Edelweiss?”, vraag ik haar na afloop, nog nahikkend van het lachen.

“Oh!, heb je het gehoord? Mijn moeder zei: altijd blijven zingen en als je de woorden niet kent, dan verzin je ze maar zelf. En ik moest opeens aan Kips leverworst denken.”

Ze glimt van pret. En wij moeten nog oppassen dat we het niet per ongeluk over leverworst gaan hebben op 31 december, als we onze laatste Edelweiss van dit jaar zingen.

Wie wint een gratis optreden in de Week Tegen Eenzaamheid

Geplaatst op door Monique

 

coalitie-erbij-wte2016-sliders2

Meer dan een miljoen Nederlanders heeft sterke gevoelens van eenzaamheid. Zeker als die langdurig aanhouden, kan dat tot gezondheidsrisico’s leiden, tot isolatie van de samenleving en een verminderd gevoel van welzijn.

Coalitie Erbij, hét landelijke samenwerkingsverband tegen eenzaamheid, vraagt in de Week tegen Eenzaamheid aandacht voor dit probleem. Zij zeggen: Kom erbij! Want eenzaamheid aanpakken begint met het leggen van contact. Door het hele land worden er honderden Kom erbij-activiteiten georganiseerd om nieuwe sociale contacten mogelijk te maken en bestaande contacten te versterken. Van gezamenlijk eten tot een groepswandeling; van workshops tot culturele uitstapjes. Organisaties en ondernemende burgers in het hele land maken de Kom erbij-activiteiten mogelijk.

De Zingende Koffiemeisjes voelen zich erg verbonden met dit thema. Wij zijn van mening dat het voorkomen van eenzaamheid op niet al te hoge leeftijd en het bevorderen van zelfredzaamheid op dat gebied, van groot belang kan zijn. Op tijd sociale contacten leren leggen is cruciaal en elk zetje in de rug daarbij, zoals bij de Kom Erbij-activiteiten, is meegenomen.

Wij gaan dan ook een heel eigen bijdrage leveren aan de Week Tegen Eenzaamheid. Met onze stemmen! Wij weten uit de vele ervaringen, dat zingen met elkaar mensen blij maakt en de eenzaamheid even in de hoek zet.
Wij willen de organisatoren van Kom Erbij-projecten in de Week tegen Eenzaamheid aanbieden om mee te dingen naar een (vanzelfsprekend gratis) optreden van de Zingende Koffiemeisjes ter opluistering van hun activiteit in die week.

En hoe ding je mee? Organisatoren kunnen ons per mail, via onze site of via een DM naar onze Facebookpagina een verzoek toesturen. Geef daarin aan wat je gaat organiseren in de Week Tegen Eenzaamheid en wanneer, voor wie en waar dat is.

Inschrijven kan tot en met woensdag 14 september

Wij trekken in het weekend na de 14e uit alle aanvragen 1 winnaar.
En voor wie uiteindelijk niet wint: diepe buiging voor jullie inzet!

Meer weten over Coalitie Erbij en de Week Tegen Eenzaamheid?
Kijk op www.samentegeneenzaamheid.nl

 

Vakantie!

Geplaatst op door Monique

ZonnebrilDeze week speelden we de laatste twee voorstellingen voor de zomervakantie. We kijken terug op een prachtig eerste seizoen, dat bol stond van de ervaringen en belevenissen.

Van de eerste try-out bij de Hof van Alkemade in mei vorig jaar, tot de onvergetelijke Kersttoer, waarbij wij zoveel harten wisten te raken en zelf zo geraakt werden door de reacties. Van uitbundige zangfestijnen bij onze XL shows voor groot publiek naar ingetogen, maar hartverwarmende koortjes die ontstonden bij onze optredens in de huiskamers.

We zetten, met de hulp van ons publiek, ettelijk ouderwets bakkie koffie, maar moesten maandag constateren dat we het nog niet helemaal onder de knie hebben…soms kregen we een tien en de volgende keer een drie. We raceten rond met onze koffiemolens van Leiden tot Delft, van Hazerswoude tot Raalte en van Heemstede tot IJmuiden. We versleten toch zeker een plaksnor of dertig, ontmoetten ontelbaar veel mooie mensen en zongen heel vaak over dorpen die niet meer bestaan, zonder ooit verveeld te raken.

OliverEn we constateerden dat we onze missie onverminderd voort kunnen zetten, dat muziek maken en zingen wérkt en dat zorgorganisaties dat ook oppikken en ons werk zelf omarmen en vaker met de mensen zingen.

Toen wij woensdag onze spullen opruimden na een heerlijke morgen bij Activite Noorderbrink, werd ik aangesproken door een medewerkster.

“Ik moet jullie bedanken! Ik heb vanmorgen ontzettend mijn best gedaan om die mevrouw daar mee naar beneden te krijgen. Ze doet nooit mee aan de activiteiten en zit vaak alleen op haar kamer. Maar uiteindelijk lukte het me en kwam ze mee. Ze heeft zo enorm genoten, dat ze zich net heeft ingeschreven om voortaan van haar kamer gehaald te worden voor de andere activiteiten. Dus hartstikke bedankt.”  Mission accomplished, hier doen we het voor!

Wij gaan nu drie weekjes opladen, drie weekjes weer even aan de Senseo, drie schortloze weekjes, maar zijn midden augustus weer terug om dit prachtige werk te hervatten.

Wij wensen u een heerlijke zomer!

In de achtbaan

Geplaatst op door Monique

In de hal van Zorgcentrum De Stevenskamp in het Overijsselse Heeten, staat een witte berk, die rijkt tot dwars door het systeemplafond. Aan de takken hangen kleurige, versierde flesjes. Het is een ‘wensboom’, met wensen en wensjes van de bewoners. De actieve Vrienden van De Stevenskamp hebben het hun missie gemaakt om die wensen financieel uit te laten komen.
Het zijn gevarieerde verlangens. De één wil met de hele familie naar Amsterdam. De ander wil elke maand een bosje bloemen. Eén mevrouw wil graag naar haar geboortedorp Lettele, op luttele afstand van Heeten.

Wij bouwen onze installatie op in de recreatiezaal en ontmoeten daar één van de bewoners. Ze is er één van het ’75-maar-nog-ondeugend-soort’.
‘Nee, ik wens jullie veel plezier, maar ik kan niet blijv’n, zegt ze met een Sallandse tongval.
Als wij ons best doen haar over te halen, wijst ze dat gedecideerd af, want ze heeft morgen een drukke dag en dan zou het haar teveel worden. Ze gaat morgen naar de Efteling. Haar wens!
Ze is er heel lang geleden geweest en op onze vraag wat ze daar allemaal gaat doen zegt ze: ‘In de achtbaan!’ en nog lachend om onze bezorgde blikken, rolt ze in haar stoel naar haar kamer.

Als wij vanmorgen, na onze tour door Overijssel van gisteren, de koffiekopjes wassen en opruimen, zwiert zij in onze gedachten door de loopings van de Python, valt schaterend bijna 40 meter naar beneden in de Baron 1898 en gilt als een tiener in Joris en de Draak. En haar begeleiders passen op haar tas. Want dat ‘heurt er bie’!

Stevenskamp

Zingen bij Florence Mariahoeve op De Dag Van De Verpleging

Geplaatst op door Monique

Bij elk bezoek dat wij brengen aan zorginstellingen in ons land, ontmoeten we ze: die lieve, daadkrachtige, onmisbare, sterke mensen, die er vanzelfsprekend voor opgeleid zijn, maar er soms ook voor geboren lijken te zijn om te zorgen voor hun medemens.  Op 12 mei staat de spot op hen gericht.

FlorenceWie kent haar niet, The Lady With The Lamp, Florence Nightingale, een Britse verpleegster, pionier en grondlegger van de moderne verpleging. Jaarlijks, op haar verjaardag is het Internationale Dag Van De Verpleging en is er bijzondere aandacht voor de waarde en bijdrage van verpleegkundigen en verzorgenden aan de gezondheidszorg. En terecht.

In vele zorginstellingen zijn er op en rond die dag kleine en grote activiteiten. Zo ook bij Expertisecentrum Florence Mariahoeve in Den Haag, waar wij op de afdelingen gaan zingen en een feestje gaan bouwen.

Wij wensen alle verpleegkundigen en verzorgenden een fijne Dag Van De Verpleging!