Als je, als twee moeders, op Moederdag bijna 100 moeders mag toezingen, dan laat je het zware werk, het draaien aan de antieke koffiemolen, aan de kerels over.
Het was een bijzondere middag bij het schitterende woonzorgcomplex WZH Oosterheem in Zoetermeer.
Vandaag bezochten we vijf afdelingen van het prachtige Woonzorgcentrum Oostduin van Florence Zorg in het Haagse Benoordenhout. Het was een heerlijke middag met veel muzikale, zingende bewoners en een lach en een traan.
Maar soms hebben ook Zingende Koffiemeisjes rare dagen. Aan discipline, goede wil en puike voorbereidingen ligt dat niet, want die zijn altijd noodzakelijk, maar er gebeuren wel eens dingen die je niet kan voorzien. Zo ook vandaag.
De grieprestanten hangen nog rond in mijn hoofd, inmiddels gezakt van achter de ogen, via de neus naar mijn keel. Lastig en ik doe er alles aan om de stem goed te houden, want we zingen heel wat af deze maanden. Maar midden in het lied Omdat Ik Zoveel Van Je Hou, waarbij ik mij verkleed als “kerel”, compleet met pet, colbert en plaksnor, schiet er iets verkeerd in mijn keel. Ik kan alleen nog maar hoesten en er komt geen noot meer uit. Met het zweet op de rug, rond ik het lied proestend af, gooi verhit mijn pet en mijn snor af en pas na een litertje water en een langzaam herstel tijdens het meezinggedeelte van ons optreden, gaat het iets beter en krijg ik Het Dorp er wonder boven wonder zonder problemen uit. De bewoners van Huiskamer 2 genieten gelukkig en opgelucht gaan we met onze begeleidster de lift in naar de volgende afdeling.
Op weg naar boven, lurk ik nog wat aan mijn verzachtende watertje.
‘Jee!, zegt onze begeleidster, gaat het weer een beetje?’ Ze kijkt me bezorgd aan. ’Is dit de eerste keer dat je je snor hebt ingeslikt?’
Gelukkig kon ik daar weer hardop om lachen, zonder te hoesten.
Een uur na de voorstelling, duwen we onze drie karren met spullen door de toegangsdeur van de recreatiezaal van Zorgbalans De Moerberg in IJmuiden.
Twee bewoonsters van dit prachtige en gezellige wooncentrum zitten in het gangetje bij de liften.
‘Ach dames! Wat hebben jullie veel troep bij je! Nee, sorry hoor, ik bedoel geen troep, maar wat hebben jullie veel spullen!’
De ander knikt bevestigend en zegt: ‘Wanneer komen jullie weer? Ik heb zo genoten!’
Met twee glimlachen van oor tot oor duwen wij ‘onze troep’ de lift in en verdwijnen uit IJmuiden, om er zeker nog eens weer te keren!
Soms hangt er een lach aan de dag. We verlieten vanmorgen proestend van het lachen ons dorp, nadat we de teckel van Ilonka met de grootste moeite uit haar netkousen hadden bevrijd.
Wij gingen op bezoek bij de bewoners van Hoge Veld in Den Haag, een woonzorgcentrum dat is gespecialiseerd in zorg bij dementie. Wat een warm, vriendelijk en licht huis! Een prachtige gelegenheid om ons nieuwe programma De Zingende Koffiemeisjes S uit te voeren.
Zingen in de huiskamers, voor kleine groepjes bewoners, is een heel andere ervaring dan in de recreatiezaal voor een groot publiek. Het contact is persoonlijker en emoties zijn voelbaarder. Een uitgestoken hand wordt eerder gepakt, een traan sneller gezien en een meezingende stem beter gehoord.
Een lieve vrouw in een rolstoel, die haar pop wiegt in haar armen en ons geamuseerd gadeslaat, barst uit in lachen als we op z’n onvervalst Amsterdams De Jantjes zingen. “Hahaha, ze zijn nog aangeschoten ook!”
Dementie is een op veel vlakken pijnlijke ziekte. Maar ondanks het verdriet dat onmiskenbaar aanwezig is in deze huizen, is er zeker ook die bevrijdende lach en de niet-vergeten humor. Ook vandaag weer. En misschien doen we dit óók daarom zo graag.
“U heeft ons een onvergetelijke ochtend bezorgd!”
Ze legt een oude hand op mijn wang en geeft me een welgemeende zoen. Ik voel de traan die naar haar lip is gerold.
“Het is zo heerlijk om deze liederen weer eens te zingen. Het brengt me terug naar vroeger, naar zondagsschool, in Drenthe.”
Ze vertelt twee keer over haar ouders, de één gereformeerd en de ander hervormd. Het Ere Zij God was te frivool voor haar vader, dus ze zingt het naar haar moeder, vol overgave, haar ogen twinkelen.
De Kersttoer van De Zingende Koffiemeisjes is van start gegaan in de huiskamers van Rietveld, een prachtige zorglocatie van Activite in Alphen aan de Rijn. Wat een ontroerende ervaring! We zingen Kerst voor de bewoners en mét ze, vooral dat. We luisteren naar ze, als ze coupletten uit hun brein toveren die wij niet op onze spiekbriefjes hebben staan, omdat we dachten dat ze die niet zouden kennen. We ontmoeten ogen die even wakker worden, blikken die verzachten, oprecht plezier, dankbaarheid en ontroering. We hebben de eerste zes huiskamers gehad en alle ca. vijftig bewoners horen zingen, galmen soms, geen uitzondering.
“Ik zal dit nooit vergeten”, fluistert ze me toe.
“Ik zal u ook nooit vergeten, mevrouw. Mag ik uw naam weten?”
“Diny!”
Ik ben Monique, mevrouw Diny. Wat heeft u prachtig gezongen!”
Ze bloost. Ilonka zingt haar zachtjes een vrolijk Kerstfeest toe. En dan pakt ze een kerstkoekje en lacht ons naar morgen, want dan mogen we weer.
(Dank aan Mirjam de Goede voor de foto)
‘Dit huis wordt gesloten, maar we blijven tot dat moment gewoon doorgaan met het organiseren van leuke culturele evenementen voor de bewoners, hoor. Dat verdienen ze!’
We zijn vandaag, op uitnodiging van de Stichting Vrienden, bij Woonzorgcentrum Abtswoude, een locatie van Pieter van Foreest in Delft en spreken de locatiesecretaresse. We laden onze spullen uit en rijden ze de recreatiezaal binnen. Het gebouw mag dan 45 jaar oud zijn en niet meer voldoen aan de eisen van moderne ouderenzorg, maar vanmiddag is de sfeer er niet minder om.
Wij hopen dat alle circa 130 bewoners een fijne, nieuwe woonomgeving vinden. Het zou mooi zijn als ze bij elkaar zouden blijven, want ze vormden een voortreffelijk koor!
Er zijn mensen die ervoor geboren lijken om te organiseren, die plannen voor een feest overzien en hun hand er niet voor omdraaien om die waar te maken, met scherp oog voor detail. En als ze dat dan ook nog doen met het doel anderen te plezieren, dan kan je zeggen dat dat soort mensen het verschil maken.
In Marente Zorgcentra De Wijkerslooth en Rustenborch hebben ze van die mensen, die meer dan gewone zorg leveren!
Het plan? Een maandfeest ter ere van het 40-jarig bestaan. De Zingende Koffiemeisjes werden uitgenodigd om een muziekmiddag voor 135 bewoners op te luisteren met gezang, ouderwetse koffie en verhalen over vroeger en vielen van de ene verbazing in de andere; een in Hollandse sferen versierde zaal, een heus Zingende Koffiemeisjesdecor met houten tulpen, prachtig versierde tafels met 135 kopjes uit de jaren 50, minstens 20 koffiepotten in die stijl, vrijwilligers en medewerkers met witte schortjes en hoofddekseltjes in Saartje-stijl, en een aanstekelijk vrolijke sfeer. Geen wonder dat er volop werd meegefeest en gezongen en dat de lach meer regel dan uitzondering was.
Dank jullie wel, Geraldine en medewerkers/vrijwilligers van Marente De Wijkerslooth/Rustenborch! We vonden het een feest om onze bijdrage te leveren aan jullie feest.
Gelukkig zijn er ook mensen die ervoor gemaakt lijken om te zingen en te vertellen….en dát lieten ze gelukkig aan de Zingende Koffiemeisjes over!
Zingen van hart tot hart 