Á la bonheure!

Geplaatst op door Monique

Op een woensdagavond van een roseetje genieten op het Vrijthof, op een donderdagmorgen vroeg wakker gebeierd worden door de klokken van de Sint Servaas, je zou denken dat dit het feit dat we verder van huis zijn dan normaal, voldoende zou moeten bekrachtigen. De zachte G die de begroeting van de activiteitenbegeleidster doet zoemen en het onverstaanbare gesprek tussen haar en haar collega zouden het allemaal nog echter moeten maken, maar we komen uit een bubbel en gaan pardoes een andere bubbel in, tijd en plaats zoek.

En dan is daar Jean, voormalig Prins Carnaval, uit Blauwdorp. Als we binnenkomen in zijn huiskamer, gaan zijn ogen glinsteren. Hij heeft een stopwoordje, of beter zinnetje. Als iets hem bevalt, zegt hij “Á la bonheure!” Vrij vertaald uit het Vlaams, betekent het zoiets als “Goed gedaan!” Hij zegt het bij onze liedjes als hij ze kent en mooi vindt en ook als hij onze koffie proeft, krijgen we er eentje. Hij spreekt het netjes uit, zodat wij Hollanders het ook kunnen verstaan.

En dan komt het moment waarop Jean ons midden in Maastricht zet, tussen de Maastrichtenaren. Bij de eerste tonen van ons lied Ode Aan Maastricht, rijst hij op. Hij spreidt zijn armen en fluistert

“Á la bonheure”.

Zijn ogen worden vochtig en klein, ik pak zijn hand en we zingen, zo samen als samen kan zijn.

“Kom met me mee naar Maastricht
Voor wie niet weet waar dat ligt
Ergens in ‘t uiterste zuiden van ‘t land
Parel van ‘t Limburgse land “

Hij ontfutselt ons een heuse zachte G, doet de rivieren die ons, Westerlingen, anders zouden maken dan de Zuiderlingen, ter plekke opdrogen. Na het lied klinkt zijn Á la bonheure! Limburgser dan ooit. Samen met alle bewoners en de verzorgenden zingt hij Carnaval in Maastreech voor ons. Een cadeau! We zijn zelf even stil, genieten en als het lied is afgelopen, voelen we ons één met de Limburgers.

We nemen afscheid met een welgemeend Á la bonheure! en vergeten nooit dat deze bubbel Maastreech heette.

De jeugd heeft de toekomst!

Geplaatst op door Monique

In december vond Segbroek HELPT 2017 plaats, een jaarlijks terugkerend evenement van het Segbroekcollege in Den Haag, waarmee de leerlingen met allerlei activiteiten geld inzamelen voor een aantal vooraf bepaalde goede doelen. Met onder andere een Kerstmarkt en een Color Run, werden levensmiddelen ingezameld voor Voedselbank Haaglanden en voor de Speelgoedbeurs Den Haag een flinke berg speelgoed. Stichting Semmy, een stichting die onderzoek mogelijk maakt naar hersenstamkanker bij kinderen kreeg een mooi bedrag en ook Florence Woonzorgcentrum Uitzicht, de directe buren, behoorden tot de gelukkigen. In overleg met het Segbroekcollege koos Uitzicht ervoor om het gesponsorde bedrag te besteden aan vijf huiskameroptredens van De Zingende Koffiemeisjes. Afgelopen week rondden wij deze optredens af; vijf keer een intieme, muzikale ontmoeting met een groep bewoners op hun afdelingen. Vijf keer verbinding in zijn puurste vorm, vijf keer een cadeautje vol aandacht en herkenning.

Helaas kon het Segbroekcollege geen afvaardiging sturen dinsdag (het zullen de examens zijn geweest), maar toch was er wel even een contactmoment tussen jong en oud. Er waren twee leerlingen van Dalton Den Haag, die Uitzicht aandeden voor een kennismaking met de zorgwereld achter de veelal gesloten deuren, vanwege het maatschappelijke schoolproject ‘Zorgweek 2018’. Ze waren dinsdag onder de hoede van welzijnscoach Alexandra en maakten zo twee van onze optredens mee. Ze zagen het effect van de muziek bij mensen met dementie en voelden de verbinding die ontstond door pure aandacht. Ook zij zagen hoe een bewoner die ver weggezonken was in zijn eigen wereld opeens begon te dirigeren en bij het laatste lied zat mee te zingen.

‘Wat klonk het mooi en wat bijzonder hoe de mensen reageerden’, zeiden ze na afloop.

De jeugd heeft de toekomst. Wat mooi toch dat zij zich zo inzetten voor de kwetsbaren in de samenleving en dat ze door dit soort kennismakingsprojecten zien waar en hoe hun inbreng gewenst en noodzakelijk is.

Dank Segbroekcollege. Wat een geweldige actie!

‘Wees gewoon lief voor elkaar!’

Geplaatst op door Monique

 

Deze week sloten we dit Koffiemeisjes-seizoen af. Dat gebeurde bij De Breede Vliet in Hoogvliet, onder de rook van Rotterdam. 

Gewapend met twee geleende sjaals en een clubshirt van Feyenoord, rijden we door de Beneluxtunnel naar het land van Hand in hand, kameraden! Ons publiek heeft er vanaf de eerste noot zin in, ze zingen alsof het een lieve lust is.

Zo’n laatste optreden voor de vakantie is iets anders dan alle anderen. Het voelt als het bereiken van een ‘finish’ midden in het jaar. Niet alleen omdat we dan even kunnen ademhalen na een drukke tijd en er ruimte is om de koffiemolens te smeren, de koffiebonenvoorraad te checken op houdbaarheid en de schortjes te controleren op slijtage, maar vooral omdat het ook zo’n moment is waarop je even stilstaat bij wat je hebt gedaan, een minuutje reflectie.

En soms zijn er dan van die mensen die dat momentje zomaar kleur geven.

Als de zaal na afloop zoemend leegloopt, blijft er een echtpaar achter. We gaan even bij ze zitten. Ze delen hun vreugde over ons optreden en de heerlijke middag die ze hebben gehad.  Ze draaiden beiden aan de molen en proefden de ouderwetse koffie. Hij lachte en playbackte ( ‘Zingen heb ik nooit gekund. Zij wel!’ ) en zij zong elk woord mee. We blozen haast van de superlatieven die ons ten deel vallen over onze mooie stemmen en performance. Hij oogt een zeventiger in zijn smetteloze overhemd met subtiel rood streepje. Maar hij fluistert trots dat hij 94 wordt en zij 91. Sinds zijn vrouw gevallen is, moet zij hier wonen, maar hij komt elke dag op de fiets naar haar toe.

‘Hij is zo lief!’, verzucht ze. ‘En zo knap nog, vind je niet? Als hij die mooie grijze broek aan heeft en hier binnen loopt, dan zie ik alle vrouwen zomaar naar hem kijken. Soms komt hij zelfs twee keer op een dag.’ De liefde spreekt uit haar ogen en uit zijn lach. Ze zijn al 71 jaar bij elkaar. 71 jaar! Zo oud werd mijn vader… Ze grinniken om onze bewondering.

‘Kind, zo moeilijk is dat niet hoor. Wees gewoon lief voor elkaar!’

We krijgen een welgemeende zoen en ze lopen samen de zaal uit. Zij licht voorover gebogen, achter haar rollator en hij vlak achter haar, zijn hand losjes op haar rug.

We eindigen dit seizoen met een gevoel van tevredenheid over wat we hebben kunnen doen, een gevoel van dankbaarheid voor wat we hebben mogen meemaken en leren en een gevoel van vastberadenheid om na deze zonnige zomer met volle kracht door te gaan, want er is nog zoveel te winnen en te doen voor de kwetsbare ouderen.

Fijne zomer, lieve mensen! Enne….gewoon lief zijn voor elkaar. 

Ilonka en Monique 

Zingen in familiekring

Geplaatst op door Monique

Tantetje

Zingende Koffiemeisjes zingen, ongeacht gelegenheid, publiek, plaats of tijd.  Vraag ons te komen zingen en we doen het (meestal).  Bij verjaardagsfeesten, personeelsfeesten, jubilea, zomerfestiviteiten, Kerstvieringen, house-warmings, festivals of gewoon… als iemand het nodig heeft.  En als dat dan familie van je is, dan hoeven ze het niet eens te vragen.

Vanmorgen waren we voor het eerst Zingende Koffiemeisjes in familiekring. Dat voelde voor Koffiemeisje 1 wel wat anders. Toen haar ‘tantetje’ (85) de deur open deed, keek die ons zo wantrouwig aan, dat het bewijs dat onze komst een ware verrassing voor haar was ervan af droop. Pas toen ze haar nichtje herkende achter het roze schortje, lachte ze, hardop en vrij.

Wij zongen.  Haar zus, zoons en schoondochters serveerden gebak.  En tantetje lachte. Ze zong mee, ze draaide gewiekst een heel bakje koffiebonen door de stugge molen.  Onze veel te sterke koffie kreeg een 10! (familieoordeel…)

Voor tantetje een andere zaterdagmorgen, een nieuw geluid, een vrolijke gedachte en bovenal een fijne herinnering.  Het moment van vertrek schuurde even; bij de deur een traantje, een dankbare lach en liefdevolle omhelzing.

‘Dit pakt niemand ons meer af’, zei nichtje/Koffiemeisje 1 tevreden en helemaal-geen-nichtje/Koffiemeisje 2 had er voor haar gevoel opeens een familie bij.

 

U vraagt, wij draaien (aan veel meer dan alleen de koffiemolen)!

Geplaatst op door Monique

Hanenpoten1

Als wij onze schortjes aan hebben, dan worden we regelmatig tot ‘de helpenden’ gerekend in de zorginstellingen waar we optreden. Niet eens altijd als koffieschenkers, maar we zijn, in roze, universeel inzetbaar.

Een scene van afgelopen woensdag in Woonzorgcentrum Abtswoude in Delft:

Terwijl wij onze spullen aan het klaarzetten zijn, wordt Ilonka aangeroepen.

‘Mevrouw! Mevrouw! Mag ik u iets vragen?’

‘Maar natuurlijk mag u dat.’

‘Wij proberen een boodschappenlijstje te maken, maar mijn pen doet het niet meer. Kunt u een pen voor mij halen?’

Ilonka zet haar kar met boxen en statieven aan de kant, loopt terug naar de receptie en scoort een pen.

‘Hier is een pen hoor, mevrouw. Hij is van de receptie en ze willen hem wel graag terug’.

Ze wil zich omdraaien om haar kar met spullen weer op gang te brengen, maar wordt subiet teruggefloten.

‘Ja, dank u, maar mag ik u nog iets vragen? Zij kan niet schrijven en ik kan niet zien, kunt u even voorlezen wat er op ons lijstje staat?’

En Ilonka lacht, ontcijfert de hanenpoten, leest voor en maakt twee mensen opgelucht en blij.
En toen hadden we nog niet eens gezongen!

ZK3

Geplaatst op door Monique

De recreatiezaal van Groot Hoogwaak in Noordwijk biedt uitzicht op druilerige duinen. Dankzij de grote ramen is het er licht en gezellig, maar het plafond is laag en het is lastig om het geluid optimaal te krijgen. Terwijl wij geconcentreerd op en neer lopen en wat stukjes zingen tijdens het sound-checken, begint het publiek langzaam binnen te druppelen. Een van de eerste bezoekers is een mevrouw die met haar rug naar het podium gaat zitten. Zo lang wij nog in ons ‘werkkloffie’ zijn, keurt ze ons geen blik waardig, maar als wij opgedoft en in onze roze schortjes, van achteruit, de zaal binnenlopen, lichten haar ogen op en lacht ze ons enthousiast toe.

‘Wat zien jullie er geweldig uit! En wat zijn jullie fantastisch!’ Ze kijkt Ilonka vorsend aan en wenkt haar.

Groot-Hoogwaak_K3‘Weet jij eigenlijk wel dat jij sprekend op die donkere van K3 lijkt! Die zijn ook fantastisch hoor, K3. Die komen uit België.’

Ze heeft een heerlijke ochtend, evenals haar huisgenoten. Ze lacht, ze zingt, ze schatert en klapt. En ik denk maar zo dat ze ‘Oma’s aan de top’ of ‘Oya lélé’ niet echt gemist heeft.

En ze had nog een beetje gelijk ook, er is sprake van enige gelijkenis…en ik bedenk me ineens dat de gepensioneerde K3-Kristel toch niets meer te doen heeft..,,,..zou ze misschien…….het 3e Zingende K-K-Koffiemeisje…….ZK3…….nèèhhh!

 

Vakantie!

Geplaatst op door Monique

Zuidervaart_150716

Ze pakt haar roos net onder de kop vast, want daar zitten geen gemene doorns aan de steel.

“Ik ben zo blij dat ik dit nog heb mogen meemaken!”, lacht ze me toe. “Ik ben bijna 100, hoor!”
“En wij voelen ons vereerd dat u bent gekomen, mevrouw!  Ik schatte u toch zeker twintig jaar jonger. U heeft een prachtige lach!”

Na een heerlijke morgen bij ActiVite Zuidervaart, waarbij ons ouderwetse bakkie koffie een dikke PLUS kreeg en waar uit volle borst werd meegezongen en gezwaaid met de rozen, gaan de Zingende Koffiemeisjes een paar weken op vakantie.

Wij voorspellen u, dat op 10 augustus bij ons optreden in Marente Rustenborch/Wijckerslooth, niet alleen de koffie bruin is, maar onze wangen ook!

Wij wensen u allen een zonnige zomer!

 

 

Rozen!

Geplaatst op door Monique

Rozen

Wij eindigen onze voorstelling De Zingende Koffiemeisjes steevast met een lied over rozen. Dat is niet voor niets. Er is geen andere bloem zo sterk verbonden met emotie als de roos en emotionele betrokkenheid is op de plekken waar wij optreden onontbeerlijk.

Als het even lukt, zorgen onze klanten voor een emmer rozen om uit te delen aan de bewoners. Soms omdat ons optreden onderdeel van een feest is, soms gewoon om er een echt feestje van te maken en de bewoners eens te verwennen. Wat een ongelooflijk prachtig sluitstuk van ons optreden als we uitgezwaaid worden door tientallen armen met rozen!

Maar wat als dat even niet lukt? Dan is er opeens een ontzettend aardige buurman, die ons zomaar 50 prachtige rode rozen laat uitzoeken, omdat hij het doel dat wij nastreven een warm hart toedraagt.

John de Koning (Bloemengroothandel J. de Koning), mede namens de bewoners van Zuidervaart: dank je wel!!!
Ze zijn roder dan rood en mooier dan mooi!!!!

Generale

Geplaatst op door Monique

imageVandaag speelden en zongen we ons blij tijdens de generale repetitie voor de try out van aanstaande donderdag bij Activite’s Hof van Alkemade in Roelofarendsveen. We sleepten ons hele hebben en houwen mee naar de provisorische oefenruimte in het magazijn van het bedrijf van Monique. Tussen de stapels stoelen en gereedschappen zetten wij de puntjes op de i.

Wat een proces is het geweest, van ons initiële idee om te gaan zingen voor ouderen tot het contact met een zorgorganisatie die onze ideeën omarmde, het vervolgens schrijven en ontwerpen van het programma en nu tot de eerste uitvoering. We zien met vertrouwen en een gezonde dosis nieuwsgierigheid en spanning uit naar donderdag. Zal het geluid goed zijn? Lukt het om de interactie op gang te krijgen en het publiek een gezellige en fijne morgen te bezorgen? En…lukt het ons om niet in de lach te schieten, bij de ergste van onze uitdossingen… 😂

wpid-wp-1431875739724.pngWe hebben intens toegeleefd naar dit moment en zien ernaar uit.
Wij hopen na de try out een start te kunnen maken met een mooie serie optredens in de zorgcentra in Nederland; een beetje vrolijkheid onder de zon, vitamine P(lezier). Dat is geen luxe, dat is een primaire levensbehoefte.

Graag tot ziens bij u in de buurt!