Een suikerautomaatje hadden we nog niet!

Geplaatst op door Monique

Na het optreden bij Saffier Woonzorgpark Loosduinen, word ik gewenkt door een meneer met een vriendelijke lach. Zijn  gezonde zomerse teint steekt mooi af tegen zijn witte overhemd.

‘Weet je wat jullie missen in jullie collectie authentieke koffiespullen?’

‘Nee meneer, geen idee. We dachten inmiddels alles wel te hebben dat iets met koffie zetten te maken heeft. Ik ben heel benieuwd!’

Hij had me in de pauze al aangegeven dat hij de oude koffiemolen van vroeger nog heeft waar zijn gezin in de oorlog ook graan mee maalde om brood te kunnen bakken.

‘Jullie hebben geen suikerautomaatje!’

‘Een suikerautomaatje? Ik heb er nog nooit van gehoord. Wat is dat?’

‘Dat is een automatische suikerpot. Er zit een knopje aan waar je op duwt en dan komt er een schuifje uit met precies de juiste hoeveelheid suiker voor een kopje koffie. Ik heb er nog een, willen jullie die hebben?’

Ik ben enigszins verlegen met het aanbod, maar meneer is onverbiddelijk en rolt in zijn rolstoel naar zijn kamer. Tien minuutjes later is hij terug met het suikerautomaatje, een vernikkeld koperen busje met een dekseltje en een zwart drukknopje.

Meneer Steijn is 93 en heeft het suikerpotje vroeger zelf gebruikt. Het blijkt een Haagse uitvinding te zijn uit begin jaren 30, waarmee militair en koperslager Johannes van den Broek wereldfaam verwierf. De suikerpotten werden over de hele wereld geëxporteerd en prijkten zelfs in verzilverde staat op de koffietafel van een Indiase maharadja.

‘Ik heb geen familie meer en bij mij staat hij maar in de kast.
Ik heb liever dat jullie hem gebruiken dan dat hij bij de kringloop terecht komt’, grijnst hij.

Vandaag hebben we hem in het Katwijkse Overduin laten zien en gebruikt en veel mensen herkenden het automaatje direct. Wat een prachtige aanvulling op onze collectie. Dank u wel, meneer Steijn!

Een rollercoaster

Geplaatst op door Monique

Zes optredens in zeven dagen is niet zomaar wat. We startten de week met een huiskameroptreden op één locatie en een zaaloptreden op een andere locatie in Amsterdam, toen zongen we op het grote verjaardagsfeest van een kersverse tachtigjarige, daarna was er een optreden op een PG-afdeling van een zorgcentrum in Katwijk, toen een zaaloptreden in het Westland en de dag erna een groot optreden in het restaurant voor alle bewoners van een zorgcentrum aan de kust. We stapten in een rollercoaster die een week lang steil omhoog, gevaarlijk rond en recht omlaag denderde en wat je als performer dan allemaal aan je voorbij ziet komen is op z’n minst uitdagend.

We werden geraakt door de gevolgen van somatische aandoeningen, de chaos van dementie, de schokkende uitzichtloosheid van de ziekte van Huntington; de schrik die ziekte nou eenmaal teweeg brengt won het soms heel even van de mensen daarachter, hun gezichten en hun en onze emoties. Na twee dagen bijkomen, drijven de beelden van lachende monden, glinsterende ogen, ritmisch tikkende en zwaaiende handen weer boven. Op elk niveau kwam de muziek aan, daar waar het paste en nodig was.

“Muziek is voedsel voor mijn ziel”, zei een bewoonster van een zorgcentrum pas nog tegen ons. En wat had ze gelijk!

Komen jullie morgen weer?

Geplaatst op door Monique

Zijn lach reikt van z’n linker tot z’n rechter oor. Hij geeft me zijn lege koffiekopje. Ik vraag of hij het naar z’n zin heeft gehad en hij knikt en zegt dat hij onze voorstelling fantastisch vond en de koffie heerlijk.

‘Komen jullie morgen weer?’

‘Was het maar zo, meneer’, verzucht ik.

‘Nou, dan moeten jullie om tien uur ’s morgens komen en dan laten we jullie pas aan het einde van de avond weer gaan!’

Ik lach en kijk dan eerst naar links, waar Scheveningen aan mijn voeten ligt, en dan naar rechts, waar de Noordzee rustig kabbelt en het strand baadt in een gelig herfstlicht.

‘Meneer, als ú dan een bakkie koffie regelt, dan hebben we een deal!’

Wat een fantastische plek op de achtste verdieping van Het Uiterjoon. Daar wil je toch niet weg!